Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

Είναι προφανές ότι η Κεντρική Πολιτική της κυβέρνησης στα Οικονομικά από το 2010 και μετά είναι η πολιτική της "Εσωτερικής Υποτίμησης". Η πολιτική αυτή δεν είναι "επιβεβλημένη" από το Μνημόνιο, το Μνημόνιο θέλει λύσεις απλά. Η πολιτική αυτή υπαγορεύεται από το γεγονός ότι για Οικονομικούς και ενδεχομένως περισσότερο Γεωπολιτικούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν - ίσως σε κάποιο άλλο κείμενο - η Ελλάδα επέλεξε να παραμείνει εντός της Ευρωζώνης και επομένως εντός του σκληρού Ευρώ.


Αυτό καθιστούσε αδύνατον να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας μέσω υποτίμησης (αφού αυτές τις αποφάσεις τις λαμβάνει η ούτως ή άλλως συντηρητική στην πολιτική της ΕΚΤ). Άλλωστε και προσωπικά δεν είμαι υπέρ της υποτίμησης νομισμάτων κάθε φορά που η Οικονομία έχει προβλήματα. Αυτό γιατί αφενός κρύβεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αφετέρου γιατί είναι καταλήστευση από την πλευρά του κράτους των καταθέσεων κυρίως των Μεσαίων και των Μικρότερων στρωμάτων (αφού τα ανώτερα θα έχουν ήδη στείλει την πλειοψηφία των χρημάτων τους εκτός χώρας σε συνάλλαγμα).

Επομένως η κυβέρνηση επέλεξε τον δεύτερο και τρίτο δρόμο αύξησης της ανταγωνιστικότητας, αυτόν της "Εσωτερικής Υποτίμησης" μαζί με ανάπτυξη σειράς μέτρων που ονομάστηκαν διαρθρωτικά. Η μορφή αύξησης της ανταγωνιστικότητας αυτή έρχεται με μείωση των εισοδημάτων των πολιτών/εργαζομένων, μέσω της μείωσης μισθών. Παράλληλα γίνεται προσπάθεια ισοσκέλισης των εμπορικών ελλειμμάτων στο εμπορικό ισοζύγιο μέσω της μείωσης καταναλωτικής δύναμης των καταναλωτών. Τους στερούν δηλαδή την δυνατότητα να αγοράζουν. Η μείωση μισθών και συντάξεων (μέσω της μείωσης των εισφορών) μειώνει τα κόστη παραγωγής με αποτέλεσμα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που παράγονται στη χώρα να γίνονται πιο ανταγωνιστικά, ενώ τα κεφάλαια έχουν μεγαλύτερα κίνητρα να επενδύονται πιο εύκολα. Η κυβέρνηση Καραμανλή προσπάθησε παλαιότερα να κάνει το ίδιο πιο ήπια μέσω της λεγόμενης "Ήπιας προσαρμογής" που προσέκρουσε στις αντιδράσεις των συνδικάτων, μια επίσης ήπια μορφή του παραπάνω ήταν αυτό που ζήτησε ο Καραμανλής ως διακύβευμα των εκλογών το 2009, δηλαδή στασιμότητα μισθών και συντάξεων. Άλλωστε αυτό ήταν κάτι που είχαν κάνει πολλές χώρες πριν από εμάς που δεν αντιμετώπιζαν κανένα πρόβλημα (η Γερμανία το έκανε ήδη από το 2002).

Φυσικά τα μέτρα αυτά από μόνα τους δεν έχουν να λένε και πολλά. Και εκεί είναι η αποτυχία. Μαζί με αυτά προϋποθέτεται ότι θα εξαφανιστούν και άλλα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα που δεν είναι επί του παρόντος να αναλυθούν. Κάτι που καθυστερεί τρομερά και λίγα μόνο βήματα έχουν γίνει στην κατεύθυνση αυτή (διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις).

Η παραπάνω πολιτική δεν σημαίνει μόνο μείωση των μισθών των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, σημαίνει και μείωση των συντάξεων και μείωση προφανώς - εν τέλει - των εσόδων του Κράτους. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι αν οι δαπάνες δεν μειωθούν δραστικά παράλληλα και μειωθούν μεν αλλά η μείωση υπολείπεται της μείωσης των εσόδων και με δεδομένο ότι ήδη ο Προϋπολογισμός είχε έλλειμμα (δηλαδή οι δαπάνες ξεπερνούσαν τα έσοδα, μέχρι αυτό το έλλειμμα εκμηδενιστεί και για όσο οι δαπάνες παραμένουν σταθερές, το Κράτος (η κυβέρνηση δηλαδή) θα καταφύγει σε φορολαίλαπα για να καταφέρει να ισοσκελίσει τις δαπάνες και τα έσοδα. Επομένως η φορολαίλαπα δεν είναι απαραίτητα συστατικό στοιχείο της "Εσωτερικής Υποτίμησης" αλλά της άρνησης των κυβερνήσεων να περικόψουν δαπάνες. Η Φορολαίλαπα είναι ελαφρώς σχετική με το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά και αυτό δεν είναι και τόσο βέβαιο, δεν είναι όμως επί του παρόντος να συζητηθεί γιατί θα περιπλέξει τον συλλογισμό μας και κατά την γνώμη μου άδικά και χωρίς λόγο.

ΤΟ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ

Πρόσφατα επετεύχθη "Πρωτογενές Πλεόνασμα", δηλαδή η κυβέρνηση μέσω των παραπάνω μέτρων κατάφερε να εξισώσει τις δαπάνες με τα έσοδα και να βγάλει και λίγα έσοδα παραπάνω. Αυτό φυσικά θα έπρεπε να ήταν το ζητούμενο πάντα στην Ελλάδα, κάθε έτος και κάθε εποχή, αλλά το αυτονόητο σε αυτή την χώρα είναι θέμα προς συζήτηση. Το Πρωτογενές Πλεόνασμα είναι κάτι το απλό και απαραίτητο για κάθε χώρα. Σημαίνει ότι η χώρα δεν στηρίζεται σε δανεικά. Αν δε το Πλεόνασμα (δηλαδή τα περισσότερα έσοδα - να το πω λαϊκά), ξεπερνούν τις δαπάνες σε μεγαλύτερο ποσοστό από τις ετήσιες δόσεις για το χρέος της χώρας, τότε καταφέρνει και μείωση του χρέους. Επομένως, όπως έγραφα και σε άλλο κείμενο παλαιότερα (http://deksiolobby.blogspot.gr/2014/07/blog-post_17.html) το Πρωτογενές Πλεόνασμα είναι κάτι απαραίτητο και καλό και στην τελική αυτονόητο για κάθε κυβέρνηση που όφειλαν οι πολίτες να την ελέγχουν για αυτό.

Το πρόβλημα έρχεται στο ότι η κυβέρνηση εν όψει και των τότε Ευρωεκλογών και Δημοτικών και Περιφερειακών Εκλογών, μοίρασε το πλεόνασμα σε μεταβιβαστικές πληρωμές, δηλαδή σε επιδόματα σε μη παραγωγικά πρόσωπα της οικονομίας, δηλαδή σε κατεύθυνση που δεν αύξησε καθόλου τις επενδύσεις στην χώρα. Τα μοίρασε σε ανθρώπους που ναι μεν είχαν κοινωνικά ανάγκη, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα στην καλυτέρευση της Εθνικής Οικονομίας. Τα μοίρασε για να γίνουν "Εισαγόμενα" όπως μου αρέσει να αποκαλώ τις μεταβιβαστικές πληρωμές παντώς είδους.

Την ίδια ώρα αυτό το Πλεόνασμα, το οποίο μοιράστηκε στις "πεινασμένες μάζες" για πολιτικούς σκοπούς, αντιπροσωπεύει και ορισμένα δις που είναι χρωστούμενα από το κράτος σε επιχειρήσεις, και φόρους σε ιδιοκτησία και επιχειρήσεις που κάνουν τους ιδιοκτήτες και επιχειρηματίες να ασφυκτιούν, ενώ είναι οι μόνοι που προσφέρουν στην Εθνική Οικονομία. Το λογικό θα ήταν το εν λόγω πλεόνασμα, είτε να κατευθυνθεί σε αποπληρωμή των χρεών του δημοσίου προς ιδιώτες, είτε να οδηγήσει του χρόνου σε μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων. Η αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που καλείται να δημιουργήσει η Εσωτερική Υποτίμηση, αφού όσα γλιτώνει ένας εργοδότης από τους μισθούς και τις εισφορές, του τα παίρνει το κράτος ως φόρο, με αποτέλεσμα να μην βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα αλλά να χειροτερεύει. Επομένως η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων είναι απαραίτητη για την επιτυχία του όποιου εγχειρήματος για να έρθουν επιτέλους οι πολυπόθητες επενδύσεις και επομένως η ανάπτυξη. Αυτό όμως δεν έγινε.

Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε με δηλώσεις Υπουργών ότι αυτό έχει πλέον σαν στόχο αν και φέτος επιτευχθεί Πρωτογενές Πλεόνασμα. Με δεδομένο όμως ότι του χρόνου ενδεχομένως να πάμε σε εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν το βλέπω να γίνεται πράξη. Προβλέπω πάλι να μοιραστούν εν μια νυκτί στον πεινασμένο για χρήμα Έλληνα ψηφοφόρο, εξανεμίζοντας για άλλη μια φορά κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το χειρότερο είναι ότι χρόνο τον χρόνο η αγορά στερεύει από ρευστό και τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα εκτός και αν επέμβει η Ε.Ε. και ρίξει χρήμα για να μας βοηθήσει που ίσως και να είναι κάτι στο οποίο ελπίζει η Ελληνική Κυβέρνηση. Κάτι σχετικά απίθανο πριν προχωρήσουν σε νέο κούρεμα των Ελληνικών Ομολόγων.


Επομένως αυτό που είναι σωστό και που κρίνω ότι πρέπει να υπάρξει πίεση από τον ψηφοφόρο προς την κυβέρνηση είναι να μειωθούν οι φόροι πρωτίστως στις επιχειρήσεις σε ένα ποσοστό που το Πλεόνασμα να επιτρέπει, και μετά να μειωθούν περαιτέρω οι δαπάνες σταδιακά αποδεσμεύοντας βάρος από τους φορολογούμενους παντώς είδους. Προς τα εκεί φαίνεται να συγκλίνει και η άποψη της εν λόγω κυβέρνησης, εκτός αν χάρην ψήφων πάλι δούμε να γίνεται αυτό που έγινε και με το περσινό πλεόνασμα.

Promitheus Pyrforos

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου