Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16

Όποιος έχει ασχοληθεί με τον συνδικαλισμό στα ελληνικά πανεπιστήμια, σίγουρα θα έχει συμμετάσχει σε συζητήσεις που αφορούν την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Ένα θέμα που αποτελεί ‘’ταμπού’’ στην Ελλάδα, από το 1974 μέχρι σήμερα. Η Νέα Δημοκρατία, όλα αυτά τα χρόνια, στηρίζει την άποψη για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας παρέχεται αποκλειστικά από Ν.Π.Δ.Δ. Η αλήθεια είναι πως η στήριξη αυτής της θέσης ήταν μάλλον ‘’χλιαρή’’ και όχι με τη δυναμική που θα έπρεπε, σε αντίθεση με το φοιτητικό κομμάτι της νεολαίας της, που πάντα το είχε πρώτο θέμα στην ατζέντα της. Το ζήτημα αυτό, έχει ανακινηθεί πρόσφατα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, στα πλαίσια της ευρύτερης πρότασης του για την αναθεώρηση του Συντάγματος.


Δε σας κρύβω ότι ήμουν από αυτούς που έχω υπερασπιστεί στα αμφιθέατρα την ανάγκη ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Θυμάμαι μια σειρά επιχειρημάτων για την τεκμηρίωση της άποψής μου αυτής, με κυριότερο από αυτά, τα χρήματα που κάθε χρόνο χάνει η χώρα μας. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει σε σχέση με τη δεκαετία του 2000. Πλέον, η τοποθέτηση της οικονομικής πλευράς του θέματος αυτού, στην πρώτη θέση της ιεράρχησης επιχειρημάτων, είναι κατα τη γνώμη μου λανθασμένη, παρά τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει ο τόπος μας.

Με το κείμενο αυτό δεν επιθυμώ να αναπτύξω τους λόγους που πρέπει να προχωρήσει το κράτος μας σε αυτήν τη θεσμική αλλαγή. Δε θα σταθώ ούτε στα χρήματα που χάνονται, ούτε στην υποβάθμιση των πανεπιστημίων μας λόγω της έλλειψης ανταγωνισμού, ούτε στα πτυχία που προέρχονται από αμφιβόλου ποιότητας πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού, ούτε στις θέσεις εργασίας που μπορούν να δημιουργηθούν κλπ. Ναι, όλα αυτά είναι σημαντικά. Αλλά σημαντικότερο από όλα είναι η απώλεια έμψυχου δυναμικού και μάλιστα νέων ανθρώπων.

Ας δούμε λοιπόν το πρόβλημα από την αρχή με ψυχραιμία και χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η ζήτηση για πανεπιστημιακή εκπαίδευση στη χώρα μας είναι μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να καλύψει το κράτος. Δοκιμάσαμε τα πάντα για να λύσουμε αυτό το θέμα, με πιο χαρακτηριστική προσπάθεια το νόμο Αρσένη το 1997, όπου διπλασιάστηκαν οι εισακτέοι στα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία, καταρρίπτοντας την άποψη αυτών που πίστευαν ότι η αυξημένη ζήτηση για πανεπιστημιακή εκπαίδευση μπορούσε να καλυφθεί από το κράτος.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η αδυναμία του συστήματος, ήρθε η οικονομική κρίση, η οποία οδήγησε τους νέους σε ένα μεταναστευτικό κύμα, παρόμοιο με αυτό της δεκαετίας του 60. Σε αυτό το σημείο, ας σκεφτούμε, πόσα ελληνόπουλα δεύτερης και τρίτης γενιάς έχασαν όχι μόνο την επαφή με την πατρίδα, αλλά πολλά από αυτά και την ίδια την εθνική τους συνείδηση. Το ίδιο πράγμα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και σήμερα. Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό, στην περίπτωσή μας για να σπουδάσουν, αλλά με πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να εργαστούν και να ζήσουν μόνιμα στις χώρες αυτές. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Θα καθήσουμε σαν πολιτεία με σταυρωμένα τα χέρια να βλέπουμε αυτήν την αιμοραγία της χώρας μας σε ανθρώπινο δυναμικό, προσκολλημένοι σε ιδεοληψίες που έχουν βαλτώσει τα πάντα σε αυτήν την χώρα ή θα πάρουμε μέτρα που θα κλείσουν ή έστω θα περιορίσουν αυτήν την πληγή;

Καταλαβαίνω πως η έκφραση ‘’δωρεάν δημόσια παιδεία’’ ηχεί ευχάριστα στα αυτιά των πολιτών. Επίσης, είναι εύκολες οι κατηγορίες περί ‘’ξεπουλήματος’’ της παιδείας στα οικονομικά συμφέροντα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα υπαρκτό πρόβλημα. Και τα προβλήματα για να λυθούν χρειάζονται δραστικές λύσεις και ρεαλιστική προσέγγιση. Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε την τακτική των τελευταίων 40 ετών που ενώ όλοι έχουμε εντοπίσει ένα πρόβλημα, αντιδρούμε σε κάθε προσπάθεια επίλυσής του.
Θεωρώ ότι η κίνηση του πρωθυπουργού να θέσει το ζήτημα της δημιουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων στη γενικότερη προτασή του για αναθεώρηση του Συντάγματος, είναι στο σωστό δρόμο. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε να το είχε θέσει εδώ και καιρό με αυτόν τον δυναμικό τρόπο, στην ελληνική κοινωνία. Εξάλλου, το πρόσφατο παράδειγμα με την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια (άσχετα αν δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη), δείχνει ότι η στάση της κοινωνίας έχει αρχίσει να αλλάζει και να δέχεται μέτρα που τόσα χρόνια δεν προχωρούσαν εξαιτίας απαρχαιωμένων αντιλήψεων δήθεν προοδευτικών φορέων.



Αλέξης Ίδας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου