ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Πρόσφατα προέκυψε πάλι θέμα με τα καταληφθέντα σχολεία και αποφάσισα να ορίσουμε ορισμένα πράγματα κατ’ αρχήν αναφορικά με το εκπαιδευτικό σύστημα, και την ηθική των καταλήψεων. Μέσα στον επικοινωνιακό θόρυβο τείνουν να γίνονται συγχύσεις θεμάτων καθαρά διαφορετικών και αυτό με κυρίαρχη ευθύνη και της τηλεόρασης.

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Είναι γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ελλείψεις σε όλα τα επίπεδα. Σε επίπεδο εγκαταστάσεων, καθηγητών, μαθημάτων, προγραμμάτων σπουδών, βιβλίων κλπ. Διάφορα θέματα που βρίσκονται ανοικτά. Για να λυθούν τα θέματα αυτά δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων είναι και θέμα «Μάνατζμεντ» με ευθύνη ποικίλων παραγόντων αναμφισβήτητα όχι μόνο τις κυβέρνησης (της εκάστοτε κυβέρνησης), αλλά σίγουρα και αυτής. Υπαρκτά λοιπόν τα προβλήματα και θα άξιζε πολλά κείμενα ξεχωριστής ανάλυσης για κάθε ένα από αυτά.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Για κάθε θέμα που υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην χώρα, ειδικά στο επίπεδο του εκπαιδευτικού συστήματος, ο λαός μας φαίνεται να έχει μια διάθεση «αγωνιστική», η οποία μεταφράζεται σε κατάληψη δημοσίων κτιρίων, στην προκειμένη περίπτωση των σχολείων. Μια διαδικασία που καθιερώθηκε από την εποχή μετά την Δικτατορία και συνεχίζει και εκτινάχθηκε τις εποχές του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ.

Είναι ανήκουστο θεωρώ, εξ όσων γνωρίζω, για κάθε χώρα του ανεπτυγμένου και μη κόσμου να γίνονται καταλήψεις στα σχολεία. Ουδέποτε το είδα στο εξωτερικό να συμβαίνει, και δεν συμβαίνει ούτε και στα Πανεπιστήμια. Γενικότερα η λογική της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι ότι το παιδί δεν έχει ακόμα την ικανότητα να αποφασίζει για τον εαυτό του και αυτό έρχεται στην περίοδο που η πολιτεία επέλεξε (όχι τυχαία) στην ηλικία των 18. Για αυτό και άλλωστε οι ανήλικοι δεν ψηφίζουν σε εκλογές.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

Πορίσματα της Ψυχολογίας επιστημονικά υποστηρίζουν ότι η ψυχοσύνθεση του νέου ανηλίκου, αλλά και η διανοητική του θέση καθιστά το πρόσωπο σε γενικές γραμμές (γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις σε συγκεκριμένα άτομα)  αδύνατο να σκεφτεί ώριμα και λογικά ως οφείλει ως ενήλικος πολίτης. Είναι δε γνωστό επιστημονικά και ευρέως παρατηρούμενο, ότι ο νέος έχει μια ταραγμένη ψυχολογική κατάσταση, εξόχως ασταθή, με σοβαρή τάση προς τις ακραίες καταστάσεις και ψυχολογικές μεταπτώσεις, ιδιαίτερη ροπή προς την βία, και την κατάθλιψη. Δεν αναγράφω βιβλιογραφία επί του θέματος γιατί θα πρέπει να φτάσω μέχρι και τον Freud σε αυτό το θέμα και θα κουράσω. Αυτό δεν αμφισβητείται.

Στην Σοβιετική Ένωση υπήρξε μια σχολή του γνωστού Τσαρικού Επιστήμονα Παβλώφ, που όχι περιέργως διατήρησε το Κομμουνιστικό Καθεστώς, και επιστημονικά απεδείκνυε ψυχολογικά πειράματα αναφορικά με την επιρροή στις μάζες. Αυτή η σχολή εξόπλισε τους τότε Προπαγανδιστές με όπλα σημαντικά τα οποία χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα στις επιστήμες της Επικοινωνίας.

Ένα από αυτά ανέλυε την ψυχοσύνθεση των νέων και έλεγε ότι, με βάση την παραπάνω θεώρηση περί ψυχολογικής αστάθειας των νέων, αυτή η ηλικία είναι η καταλληλότερη για ψυχολογικό επηρεασμό του ατόμου. Είναι εύκολο να διεισδύσουν μέσα στους νέους, εξωγενείς ιδέες. «Άριστοι δέκτες ιδεών και συναισθημάτων» - έγραφε στο βιβλίο του για την Προπαγάνδα ο Γεωργαλάς.

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ «ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ»

Μια από τις τακτικές των ακραίων κομμάτων είναι να περάσουν μέσω της Προπαγάνδας στο ασυνείδητο των νέων πράγματα που οι ίδιοι δεν έχουν ακόμα την δυνατότητα να τα επεξεργαστούν και δύο από αυτές τις μεθόδους είναι ο «αντικομφορμισμός» και η «επαναστατικότητα» (φυσικά υπάρχουν και άλλες, δεν είναι όμως επί του παρόντος να αναλυθούν).

Έχει παρατηρηθεί δε, ότι ο νέος σε εκείνη την φάση της ζωής του αρχίζει να κατανοεί την ξεχωριστή του οντότητα και παρότι δεν έχει πληρότητα χαρακτήρα έχει μια έμφυτη τάση προς την επανάσταση που οι Προπαγανδιστές ονομάζουν «Επαναστατική Διάθεση». Τείνει δηλαδή προς τις ακραίες πρακτικές ούτως ή άλλως σε μια προσπάθεια να ξεχωρίσει τον εαυτό του. Έτσι εξεγείρεται ούτως ή άλλως εναντίον του «κατεστημένου» ακόμα και αν πρακτικά αδυνατεί να κατανοήσει ποιο είναι αυτό. Δεν χρειάζεται λοιπόν πραγματικά προβλήματα για να προκαλέσει κανείς την επαναστατική του διάθεση και επομένως την πράξη της κατάληψης. Και κανείς λόγος να μην υπήρχε θα είχαν την τάση οι μαθητές να δράσουν έτσι ούτως ή άλλως (πχ κατάληψη για τις τυρόπιτες – και δεν είναι αστείο, το έχω δει με τα μάτια μου).  Ο νέος διέπεται από αδιαλλαξία και τείνει στον εξτρεμισμό ούτως ή άλλως ως επί το πλείστον, εν γνώσει του ή εν αγνοία του, είναι οπαδός ακραίων ιδεολογιών, μεταξύ αυτών επί τω πλείστον στην χώρα μας Αριστερών.

Επομένως διάφορα κόμματα της Αριστεράς κατά καιρούς έχουν προτρέψει μέσω μαθητών που επηρεάζουν άμεσα ή μέσω έμμεσου επηρεασμού δια των δημοσίων μέσων τους μαθητές να «αγωνιστούν» προς τέτοιες κατευθύνσεις γιατί τότε ξέρουν ότι μπορούν να τους περάσουν τα περισσότερα πράγματα ώστε και αργότερα στην ζωή τους να τους ακολουθούν και αν όχι να έχουν συγκεκριμένες αντιδράσεις σε ερεθίσματα που θα τους δίνουν τα ίδια χωρίς εκείνοι να το καταλαβαίνουν. Τα αποτελέσματα αυτής της «αθώας» κατά τα φαινόμενα πρακτικής φαίνεται στο σύνολο της χώρας κατά καιρούς και στην νοοτροπία των πολιτών της που κάθε άλλο παρά ώριμοι Δημοκρατικά είναι.

Επομένως κατά την άποψη μου θα έπρεπε η Πολιτεία της Δημοκρατίας, να είναι αδιάλλακτη επίσης προς αυτή την κατεύθυνση και να φέρει ποινικώς ευθύνη οποιοσδήποτε ενήλικος προσπαθεί να οδηγήσει τους νέους ανηλίκους προς πολιτικές πρακτικές τέτοιου ακραίου τύπου και να μην επιτρέπει ποτέ καμία κατάληψη σχολείου. Ο νόμος οφείλει να είναι κατηγορηματικός και να εφαρμόζεται πάντα και παντού.

Η έννοια της Δημοκρατίας δεν είναι η ασυδοσία. Η προστασία του ανηλίκου από την πλάγια και ύπουλη προπαγάνδα τέτοιων κομμάτων είναι ευθύνη του πολιτεύματος και του Κράτους και είναι αυτό που απαιτώ σαν πολίτης ασχέτως αιτημάτων των μαθητών που ίσως να πρέπει να θεσπιστούν τρόποι έκφρασης τους προς την κυβέρνηση άλλου είδους, αυτό όμως αποτελεί άλλη συζήτηση επίσης και δεν έχει να κάνει με την παρούσα ανάλυση.

Promitheus Pyrforos